” เจรียงเบรินเป็นเพลงพื้นบ้านของกลุ่มเขมรถิ่นไทย ”
จังหวัดบุรีรัมย์ สุรินทร์ ศรีสะเกษ
เจรียงหรือจําเรียง หมายถึง การขับร้องหรือการออกเสียงเป็นท่านองเสนาะ โดยใช้กลอนสดเป็นส่วนใหญ่มีการขับร้องเป็นเรื่องราวหรือเป็นนิทานชาดก เรื่องราวทางพุทธศาสนา เป็นการบรรยายเหตุการณ์ในอดีตและปัจจุบัน การเจรียง ถ้าเจรียงประกอบเสียงปี่ เรียกว่า เจรียงจรวง ถ้าเจรียงประกอบเสียงซอ เรียกว่าเจรียงตรัว ถ้าเจรียงและมีเสียงกลองประกอบ เรียกว่า เจรียงกันตรึม และถ้าเจรียงแล้วมีแคนเป็นเครื่องดนตรีประกอบการร้อง เรียกว่า เจรียงเบริน (เครือจิต ศรีบุญนาค, 2539)
เจรียงเบรินเป็นเพลงพื้นบ้านที่นิยมเล่นกันในแถบจังหวัดสุรินทร์ บุรีรัมย์ และศรีสะเกษ บางส่วนที่พูดภาษาเขมรเป็นภาษาถิ่น เจรียงเบรินดัดแปลงมาจากบทร้องเก่าแก่ของเขมรที่เรียกว่า กัญตอบไก การเล่นกัญต๊อบไกเป็นคํากลอนร้องโต้ตอบระหว่างชายหญิง ไม่มีดนตรี ประกอบ มีเพียงการตบมือให้จังหวะ และในบทร้องแต่ละบทจะมีสร้อยประกอบว่า แก้วเอา จากบทร้องกัญตอบไก ได้วิวัฒนาการเป็นบทร้องที่เรียกว่า ไปยองโกง ซึ่งมีลักษณะการเล่นคล้ายกับกัญตอบไก คือ มีผู้ร้องฝ่ายชาย 1 คน ฝ่ายหญิง 1 คน ร้องโต้ตอบกัน มีดนตรีรับเพียงชิ้นเดียวคือ อ้อ บทร้องมักจะเป็นบทเกี้ยวพาราสี ระหว่างชายหญิงต่อมาภารเล่นกัญตอบไกและไปของโรง ได้ตัดแปลงมาเป็นการร้อง อีกประเภทหนึ่งเรียกว่า เบริน หรือ เจรียงเบรีน ซึ่งเจรียงเบรินจะคล้ายกับหมอลำกลอนของทางอีสานตอนเหนือ และจุดเด่นของเจรียงเบรินอยู่ที่การอธิบายเนื้อเรื่อง และเสียงเอื้อนอันเสนาะหู ช่วยอบรมสั่งสอนคนให้รู้จักบาปบุญคุณโทษ (เครือจิต ศรีบุญนาค, 2546)